Blog: Aaaaaaaaah!

Leuke titel voor een blog, toch? Wacht, ik zal het hieronder even uitleggen:

Ik kan er niet goed tegen wanneer er teveel laatjes openstaan. Herkenbaar? Het is een term die ik heb geleerd tijdens een uitleg over autisme. Wanneer er nog een lade openstaat, kan je niet aan de volgende lade beginnen. Die eerste lade moet eerst dicht. Ofwel: ik kan absoluut niet multitasken. Ook kan ik niet tegen te lange to do-lijsten. En blijkbaar kan ik ook niet zo goed tegen juf moeten spelen nu er een lockdown is. Er staan gewoonweg teveel lades open. Een stuk of tien. Of misschien wel twintig. Ergens ben ik de tel kwijtgeraakt, tellen jullie mee?

Puber 2: of ik even kan helpen met een opdracht voor Engels. Tuurlijk doe ik dat, ik kom er zo aan! Maar eigenlijk was ik nog bezig met de opdracht voor geschiedenis van puber 1, en ik zou nog aanwijzingen geven voor de opdracht van beeldende vorming. Eigenlijk was ik naar beneden gekomen voor mijn ontbijt, waar ik nog geen tijd voor had genomen. Dat ontbijt moet dan nog maar wat langer wachten. Geeft niks, want de coronakilo’s vliegen me toch om de oren en ik kan best lunchen en ontbijten tegelijkertijd. Manlief, die ook thuiswerkt, vraagt of de eettafel (ook wel lestafel genoemd) leeg kan worden gemaakt voor een vervroegde lunch. Hij moet wat eerder eten, want zometeen heeft hij weer een zoommeeting met klanten uit de USA, en eigenlijk heeft hij niet veel tijd. Of ik dat even kan regelen. Nu. En o ja: of we dan een uurtje of wat stil kunnen zijn.

De wasmachine schreeuwt me toe dat de was in de droger kan, terwijl de droger roept dat de was al een half uur droog was. Ook de vaatwasser piept dat hij mag worden uitgeruimd, en ondertussen stond boven mijn laptop nog open om dan eindelijk te beginnen aan mijn nieuwsbrief, die ik gisteren, of eigenlijk eergisteren al zou versturen. En o nee, ben ik nu al weer de zoommeeting met mijn eigen coach vergeten? Toch niet weer, hè?! De vorige keer liep ik middenin de supermarkt toen ineens de telefoon ging. Ik was naar de supermarkt gegaan om de stress vanuit het onlinethuiswoonkamerleslokaal eventjes te ontvluchten, maar daarbij was ik straal vergeten dat ik die ochtend weer een online meeting had. De automatische melding die ik voor de zekerheid had ingesteld mocht ook niet baten, die hoorde ik niet afgaan in mijn jaszak. Note to self: ik moet meerdere meldingen inplannen voor afspraken.

De snippers van een collageproject dat half af is liggen bovenop een beschilderd blad dat eveneens wacht om verwerkt te worden in weer een ander project. Mijn bureau ligt bezaaid met tekeningen met potloodlijntjes die wachten om uitgegumd te worden en naast mijn bed liggen twee boeken waar ik nog recensies over zou schrijven. En had ik al verteld dat ik bezig was mijn website te vertalen in het Engels en dat ik daarbij een technisch probleem tegenkwam dat ik niet zo snel op wist te lossen en dat project ook maar even in de ijskast heb geplaatst en dat er nog wat dingen waren die nodig veranderd moesten worden aan de landingspagina en o ja, ik zou de algemene voorwaarden ook nog ‘even’ schrijven, ergens tussendoor. Ondertussen wou ik eigenlijk nog wat nieuwe kaarten ontwerpen voor Valentijnsdag maar *stik* dat gaat echt niet meer lukken. Dan maar doorschuiven naar Moederdag. Pffffff  En dan is er nog een huis dat schreeuwt om wat aandacht, een tuin die roept om onderhoud, kinderen die graag een extra knuffel willen want ‘Kan ik die achterstand waar de leerkrachten zich zo’n zorgen over maken nog wel inhalen, mam?’ En dan zeg ik natuurlijk: ‘Ja kind, ik zal je helpen met je schoolwerk, weet je nog?’ Maar wanneer dan, wanneer ....

Was ik nu alweer een verjaardag vergeten? Niet weer, hè. Ik zou de verjaardagskalender weer terughangen, want sinds ik die had weggehaald omdat ik ‘m oubollig vond, vergeet ik werkelijk elke verjaardag. En o shit, had A. me niet gevraagd om een bepaalde foto in haar kerstkaart? Of ik die op kon snorren en naar haar appen. Geen idee natuurlijk waar ik die foto gelaten heb. Die ligt ergens hier, of daar, of ... En ik zou mijn oom nog vragen hoe het gaat met mijn zieke tante. En ben ik nou echt vergeten die kaart voor Postcrossing te posten? Die zou al een week lang onderweg moeten zijn naar China, daar kan ik beter maar eens mee beginnen. Wacht, ik print meteen even het adres uit, want een adres in het Chinees schrijven gaat me niet zo best af. O, lag er nog een project op de printplaat? O ja, die zou ik nog scannen en bewerken in Adobe. Als ik dan toch een kaart naar China stuur kan ik meteen die kaart posten die ik had beloofd te sturen naar een eenzame, oudere mevrouw. Dat moet ik echt niet vergeten, want het verhaal had me zo erg aangegrepen. Ik zou trouwens ook nog een kaart sturen naar het plaatselijke ziekenhuis, om het personeel een hart onder de riem te steken. En had ik die bos bloemen niet gekocht om wat nieuwe foto’s te maken voor berichten op mijn Facebookpagina? De bloemen zijn al bijna weer verlept, terwijl dit inmiddels al de derde bos is die ik had gekocht voor dezelfde foto’s die ik steeds maar niet maak. O, snotverdorie, ik ben vergeten de slowcooker aan te zetten, die gehaktballen kunnen we vandaag wel vergeten. Ik denk dat we maar weer eens pizza eten. Wat zeg je? Of ik nog even pannenkoeken kan bakken voor jullie want dat vind je altijd zo lekker? Aaaaaaaaah!!!

Worden jullie al gillend gek? Nou, ik wel! En dan ga je ook nog een blog schrijven, vraag je? Dat klopt, middenin de gekte ga ik ook nog een blog schrijven. Want soms lucht dat op. Nu mag ik eigenlijk helemaal niet mopperen, dat weet ik wel. Ik weet zeker dat er gezinnen zijn waar nog veel meer chaos heerst. En er zijn vast ook huizen waar helemaal geen chaos heerst. Heerste er maar weer eens wat chaos! Huizen waar mensen zich zo eenzaam voelen dat de muren op hen afkomen. Een paar maanden terug was ik zelf zo erg ziek dat zelfs rechtop zitten op een stoel nog teveel moeite was en mijn temperatuur meteen weer omhoog schoot, dus hallelujah, ik weet dat ik een gezegend mens ben, maar toch ... ik mis de contacten met vriendinnen. Want wat was het heerlijk om boven een kop dampende thee (ja, thee is een drank met magische krachten, ik zweer het) al je grote en kleine frustraties over je leven eruit te kunnen gooien. Gedeelde smart is tenslotte halve smart. Het was zo fijn om af en toe even het huis en alle janboel in dat huis even te kunnen verlaten en gezellig ergens af te spreken. Het liefst ergens waar ze chai latte verkopen. Met een extra dik schuimlaagje, graag.

Maar ook dit gaat ooit voorbij. Geen enkele situatie duurt eeuwig. Ik blijf hoop houden. Hoop en vertrouwen. En ondertussen zet ik met een zwarte marker dikke strepen door dingen op mijn veel te lange to do-lijst die best nog wat langer kunnen wachten. Tegelijkertijd probeer ik af en toe een lade af te ronden, zodat ik die kan sluiten. En jemig, wat lucht het me op om even wat dingen kwijt te kunnen op een toetsenbord. Bedankt voor je luisterend oor, lief beeldscherm en iets te trouwe bondgenoot tijdens deze pandemie. En weet je, pizza smaakt ook best lekker, ook al eet je dat al elke week omdat je steeds weer de gehaktballen vergeet. Als straks de restaurants weer open kunnen dan kan ik me altijd nog helemaal bolletjerond vreten aan gehaktballen en pannenkoeken. Ik verheug me er nu al op! En het toetje, niet te vergeten. Ik denk dat ik er dan drie tegelijk neem. Of tien. Of een stuk of twintig. Dat heb ik dan wel verdiend, en jij vast ook.